ما نباید قیامت را فراموش کنیم؛ قیامت واقعه عظیمى است. ما باید همیشــه یــاد قیامت  را در ذهن خود داشته باشیم و از قیامت بترسیم. کفار قریش به پیغمبر مى گفتنــد قیامت  و جهنمـــى که مـــا را از آن می ترسانى،کجـــاست؟ قرآن می فرمــاید: « والّذِینَ اَمَنُوا مُشفِقُونَ مِنهَا »؛ ‹کسانى که ایمان دارند،از قیامت بیمناکند›. باید از قیامت ترسناک بود، باید قیامت را از یاد نبرد؛ قیامت، روز عرضه شدن بر خداست؛ «و عَرَضُوا عَلَى رَبّکَ صَفًّا». انسان با حقیقت خود، با باطن قلب خود،  در مقابل خداى متعال آشکار مى شود. اینجا هم، خداى متعال باطن ما را می بیند، اما آنجا دیگر هیچ پرده پوشی یى وجود ندارد؛ خود ما هم می فهمیم و مى بینیم؛ خود ما هم خود را محکوم مى کنیم. روز جزا، روز پاسخگویى است؛ اصلاً نمى شود انسان عذر دروغین و بیخودى بیاورد. انسان در مقابل خداى متعال است؛ او گریبان انسان را مى گیرد. قیامت، روز بسته شدن زبان است. زبان بازیهایى که این جا مى توان کرد، آنجا دیگر نیست؛ «هذا یَومَ لایَنطِقُونَ وَلا یُؤذنَ لَهم فَیعتَذِرون». زبان، بسته مى شود؛ آنگاه باطن و ملکات و اعضا و جوارح انسان حرف مى زنند. اگر در دلمان حقد، حسد، بدبینى، بدخواهى، امراض گوناگون قلبى، کین ورزى نسبت به صالحان و شوق و عشق نسبت به گناهان پنهان کرده باشیم،آنجا همه آشکار مى شود. قیامت، واقعه عجیبى است؛«الیَومَ نَختِمُ عَلَى اَفوَاهِهِم وَتُکلّمَنا اَیدِیهِم و...». آیات مربوط به قیامت خیلى تکان دهنده است. من پیشنهاد مى کنم هرکدام به تنهایى آیات قیامت را مرور کنیم؛ بشارتهاى قرآن هم تکان دهنده و هم جذاب و شوق آفرین است؛ تهدیدهاى قرآنى هم تکان دهنده است و دل انسان را آب مى کند. « یَوَدّ المجرم لَو یَفتَدى مِن عَذَابِ یَومَئِذ بِبَنِیه وَ… »؛ مجرم از شدت عذاب الهى آرزو مى کند که بتواند فرزند خودش را فدا کند تا نجات پیدا کند؛ اما نمى تواند. عذاب الهى است، شوخى که نیست؛ «کلّا اِنَّهَا لَظّى نَزّاعَة لِلشّوى... ». امام سجاد (ع) در دعاى ابوحمزه ترس از قیامت را تشریح مى کند: « ابکى لِخُرُوجِى عَن قَبرِى... »؛ امروز مى گریم براى وقتى که عریان و ذلیل و بار سنگین عمل بر دوشم از قبر بیرون مى آیم. « اَنظُر مَرّةً عَن یَمیِنى وَ اُخرَى عَن شِمَالى… »؛ یک عده چهره هاشان خندان است و خوشنود و خوشحال و سربلندند. اینها چه کسانى هستند؟ کسانى هستند که در دنیا از پل صراط توانسته اند رد شوند. این پل صراط، پل عبودیت، پل تقوا و پل پرهیزگارى است؛ « وَ اَنِ اعبُدُونِى هَذَا صِراطٌ مُستَقِیم »؛ صراط این دنیا، همان صراط روى جهنم است. « اِنَکَ عَلىَ صِراطٍ مُستَقیِم »ى که به پیغمبر مى فرماید، همان صراط روى جهنم است. اگر اینجا ما توانستیم از این صراط، درست، با دقت و بدون لغزش عبور کنیم،گذر از آن صراط آسانترین کار است؛ مثل مؤمنین که مانند برق عبور مى کنند.« انَّ الّذِینَ سَبَقَت لَهُم مِنّا الحُسنى اولئِکَ عَنهَا مُبعَدون لایَسمَعون حَسیسَها »؛ اصلاً اینها همهمه جهنم را هم نمى شنوند؛ « لاَ یَحزُنُهم الفَزَعُ الاکبَر ». مؤمنین با همین ابعاد جسمانى و روحانى و نفسانى، فزع عظیمى که در آنجاست، اینها را محزون و اندوهگین نمى کند؛ اینها از این صراط عبور کرده اند.

        بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامى در دیدار مسؤولان نظام   6/8/1383